Perris Monte Carlo – Ambre Gris (2012)

İtalya’nın Milan şehrinde 1981 yılında kurulan Perris grubu, ismini Monako’nun kalbinde bulunan Monte Carlo’dan almış. 2016 yılı itibariyle elliden fazla ülkede faaliyet gösteren Perris grubu, güzellik endüstrisine yatırım yapmaya devam ediyor. Kozmetik alanında dünya markası olmayı amaçlayan Perris grubu, ünlü tasarımcılarla işbirliği yapıyor.

Güzellik alanında faaliyet gösteren bir markanın, parfümlere el atması gayet anlaşılabilir. Perris Monte Carlo ismiyle niş parfüm sektörüne yaklaşık beş yıl önce girmiş durumdalar. İlk parfümleri 2012 çıkışlı olarak geçiyor kaynaklarda. Yeni sayılabilecek bu niş markayla bende çoğunuz gibi yeni tanıştım. İlk defa bir Perris Monte Carlo parfümü kullanıyorum, açıkçası biraz da bu yüzden heyecanlıyım. Bugünkü konuğum markanın ilk piyasaya sürdüğü parfümlerden olan Ambre Gris.

Ambre Gris’in açılışı yarı karanlık ve egzotik amberle gerçekleşiyor. Tozlu, eski ve olgun amber fena değil. Orta kısımda egzotik amber devam ediyor ama etkisi azalıyor. Onun yerine tuzlu, hayvansal amber devreye giriyor. Bu andan itibaren büyü bozuluyor. Garip bir iticilik barındıran orta notalar hiç bana göre değil. Son bölümde gri ambere misk ekleniyor ama asıl sürprizi paçuli yapıyor. Kuru ve eski paçuli kapanışı güzelleştiriyor.

Ambre Gris, başlangıcıyla umutlanmamı sağlayan, orta kısımdan itibaren hayal kırıklığı yaşatan sonlarında kendisini sevdiren bir arkadaş. Parfümün orta notalarında anlatması zor itici tarafı var. Bu hissiyatı bazı Montale parfümlerinde de yaşıyorum. Çamaşır suyu kokusuna benzettiğim bazı Montale parfümlerini (Red Aoud) andıran orta bölüm biraz zorlama olmuş sanki. Kullanım döneminde çok ısınamadım ve benimseyemedim kokusunu. Belki de doğru yerde ve doğru zamanda kullanmak gerek, bilemiyorum.

Fotoğraf parfumo.net sitesinden alınmıştır.

Ambre Gris sevmesi ve kullanması zor bir eser olarak düşünülebilir. Ezgotik amberin kuru paçulinin kulağa ve burna hoş gelen melodisine katılan, hayvansı izler taşıyan tuzlu orta notalar bir garip. Günlük kullanıma uyacağını düşünmüyorum. Erkek kullanımına daha yakın duruyor.

Baştan sona karanlık kokan Ambre Gris, hayvansallığın sınırlarında gezen garip kokusuyla sizi karşılamaya hazır. Önemli olan siz onu kabul etmeye hazır mısınız?

Parfümün performansı yüksek değil. EDP formundaki Ambre Gris, hem kalıcılık hem de fark edilirlik anlamında harikalar yaratmıyor. Kış parfümü olarak düşünülebilir Ambre Gris.

Koku Güzelliği:10/5

Paco Rabanne – Ultraviolet Man (2001)

“Sıvı nane, çokça vetiver, ultra gri amber, görünmez titreşimler. Çoğalan duyular, koku titreşimleri, sıcak vetiver, elektro-şok.”

Hey, şu ifadelere bakar mısınız? Bu bir şaka mı yoksa yanlışlıkla Comme des Garçons parfümü mü kullanmak üzereyim? Bu reklam cümleleri, Paco Rabanne gibi popüler bir markaya mı ait? Genellikle birbirinin neredeyse aynı klişe tanıtım cümlelerine hiç benzemiyor Ultraviolet Man’ın kendi sitesindeki nitelemeleri. Hem ismi hem de şişesi farklı çağrışımlar uyandıran Ultraviolet Man’ın, markanın enteresan işlerinden birisi olduğu söylenebilir. Zaten Ultraviolet’in, yıllar geçse de bitmeyen seven kitlesini başka türlü açıklamak mümkün görünmüyor.

Kendi sitelerinde odunsu oryantal olarak sınıflandırılan Ultraviolet’nin açılışı şekerli çiçekler, şekerli aromatik otlar ve şekerli naneyle gerçekleşiyor. Başlangıcındaki yeşil hissiyatı atlamamak gerekiyor. Kimlerinin ferah dediği başlangıcı bence ferahlıktan uzak. Garip açılışı bana göre değil. Orta kısımda şekerlilik biraz azalıyor ve acayip naneye menekşe benzeri yapı ekleniyor. Buruk-ekşi baharatlar da arkaya saklanmış sanki orta bölümde. Kendi sitelerinde kakule ve karabiberden bahsedilmiş. Bu iki nota varsa da baskın değil. Orta notalar da bana oldukça uzak. Son bölüme geleyim. Kokunun genelinde büyük değişim yok. Alt notalarda kasvetli amber ve yapay vanilya var sanki. Brrrr…

Nasıl bir belaya bulaştığımı yeni yeni anlıyorum. Ultraviolet’i nasıl tanımlayacağımı, hangi sınıfa sokacağımı ve neye benzeteceğimi şaşırmış durumdayım. Ultraviolet büyük ihtimalle yapay şekerli nane ve tanımsız amberin (muhtemelen gri amber) birleşiminden oluşmuş bir Quasimodo. Notre Dame’ın kamburu kadar ucube ve anlamsız kokusunu anlatmaya alfabedeki harfler yetmiyor. (Nasıl gönderme ama) Bu hissiyatı daha önce Kouros, Muscs Koublai Khan ve Comme des Garçons’un Odeur’larında yaşamıştım. Tam anlamıyla zihnimdeki hiçbir koku şablonuna oturtamadığım parfümleri anlatmakta zorlanırım. Ultraviolet’te de böyle oluyor.

Ultraviolet, Paco Rabanne tarafından, 2000’li yılların ortalarına (2050’li yıllar olabilir) hitap eden fütüristik bir deneme gibi duruyor. Birçok kişinin söylediği “tuhaf” yapısı aynı zamanda itici, yapay, rahatsız edici. Benzersiz ve tanımlaması zor. Kesinlikle riskli bir koku. Herkesin sevemeyeceği, “ya sev ya nefret et” tarzına uygun sıradışı bir parfüm. Paco Rabanne gibi popüler işlere imza atan markadan beklenmeyecek derecede farklı bir arkadaş Ultraviolet. Bu anlamda hem takdiri hak ediyorlar hem de koku güzelliği anlamında eleştirilmeyi hak ediyorlar.

Şimdiye kadar denediğim hiçbir parfüme benzetemediğim Ultraviolet, benim için sinir bozucu olmanın ötesine geçemiyor. Parfümün hiçbir bölümünü sevemedim. Gıcık ve bıktırıcı kokusuna eklemlenmiş şekerlilik berbat piyasaya parfümlerini andırırken, genel yapısındaki steril uyumluluk şaşırtıcı. Açıklanan notalarındaki vetiver, paçuli ve meşe yosununa rastlayamadım. Hele ki meşe yosununu görünce heyecanlanmıştım ama derin bir hayal kırıklığı tarafına geçiş yaptım. Kadınların bu parfümü çok sevdiklerini söyleyen yorumculara şunu demek isterim ki: “Ultraviolet’i seven kadın, varsın beni sevmesin.”

Ne güzel, oturmuşum balkona. Hem manzarayı seyredip hem de bu yazıyı kaleme alırken, bir taraftan da Yunanistan’dan yayın yapan radyo istasyonu Star Radio’u dinliyorken, Dire Straits’in harika şarkısı Sultans of Swing çalarken, keyfime limon sıktın be Ultraviolet. Aaa bu çalan Scorpions mu yoksa! Niye Türkiye’deki radyo istasyonlarında rastlayamayız ki Scorpions şarkılarına ve tabii ki Roxette’e?

Kokusunun tasarımını ünlü isim Jacques Cavallier yapmış. Puig tarafından üretilen Ultraviolet, EDT formunda. Kalıcılığı ve fark edilirliği çok şükür ki bende yüksek olmadı. Sonbahar-kış kullanımına yakın duruyor.

Luca Turin’in kitabında Ultraviolet yeşil şekersi olarak tanımlanmış ve beş üzerinden bir puan alarak en kötü parfümler listesine girmiş. Tania hanımın bu puanına ben de katılıyorum. Parfümün tek olumlu yanıysa, ilginç bir teknikle yapılmış olan şişesi.

Not: Bu parfümü bana ulaştıran www.decantshop.com sitesine teşekkür ederim.

Koku Güzelliği:10/3